HISTORIA MIEJSCOWOŚCI I ZESPOŁU
DWORSKO-PARKOWEGO W DĄBROWIE
Dzisiejsza miejscowość o nazwie Dąbrowa leżąca w województwie mazowieckim, powiecie siedleckim i gminie Przesmyki do lat 30. XX wieku nazywała się Duplewice. Fakt zmiany nazwy został odnotowany w Obwieszczeniu Ministra Spraw Wewnętrznych Felicjana Sławoja Składkowskiego z dnia 17 października 1930 roku. Inicjatorem zmiany nazwy był nauczyciel Jan Dąbrowski.
Źródłosłów pierwszej nazwy ma swoje wytłumaczenie w znaczeniu słowa „du” w języku praindoeuropejskim. Oznacza ono coś podwójnego. Do tej pory mieszkańcy dzielą ją na „Małą wieś” (część północna) i „Dużą wieś” (cześć południowa, od strony wsi Kaliski).
Nazwa Duplewice pojawia się w znanych dotychczas dokumentach pisanych od XV wieku. Wieś należała wówczas do rodziny Grotów herbu Rawicz. Ich protoplastą był rycerz o imieniu Grot wzmiankowany w 1452 roku, o którym wiadomo, że był właścicielem pobliskiego majątku Tokary i sprawował urząd wojskiego drohickiego. Po nim dziedziczyła wdowa Anna oraz ich syn – Leonard (1475 r.).
Kolejna wzmianka pochodzi z 1570 roku gdy nazwa wsi pojawia się w lustracji nowo utworzonego województwa podlaskiego po włączeniu tego obszaru do Korony. Z tego dokumentu dowiadujemy się że ówczesnymi właścicielami wsi byli Jan i Stanisław Grotowie, synowie Bartłomieja Grota – wojskiego mielnickiego, chorążego drohickiego i mielnickiego oraz Anny z Raczków.
Dwa ostatnie wieki pierwszej Rzeczypospolitej na temat historii Duplewic nie zostały jeszcze przebadane i opracowane. Znacznie więcej wiadomości o Duplewicach pochodzi z XIX wieku i dotyczą one konkretnie założenia dworskiego. Wiadomo, że dwór został wzniesiony dla rodziny Dobrzyńskich w 1850 roku. Był to klasycystyczny parterowy, murowany obiekt pokryty czterospadowym dachem. Na osi posiadał portyk wgłębny z dwiema kolumnami toskańskimi. Obok, dwa lata później (1852 r.) wzniesiono także murowaną, parterową oficynę nakrytą również czterospadowym dachem z wejściową wnęką ujętą parą półkolumn.
W 2 połowie XIX w. Duplewice należały do dóbr łysowskich. Ich właścicielami byli Jakub Dobrzyński i jego żona Rozalia z Kłopotowskich. W 1890 roku w sąsiednim dworze w Łysowie jako guwerner pracował Stefan Żeromski (1864-1925) – późniejszy wybitny pisarz polski. Do 1909 roku majątkiem zarządzali Dobrzyńscy
